5. Gilon ө varөš - 2004 (without arrangment).mp3

Gilon ө varөš, qөm'e dil ө men virsanө
ta dөpөrki, ta cөc ө men duxsanө

Ku bušo bum, tөsk o tөnha
yad bardөm ki, ta bidөy ma,
ra dөkөfti durabosti..
"Korө jonөy?"
"Mu nөdonөmө,
kuhon ө pөs, jөlf ө dөrya!"

Tamacө zөrd ө mөlijө
amulay, gulon ө vijө
tö bөzө o ja dөxutө-
ti murson mi jon ө kijө.

Dөktө se abr asөmon'e
Xur bušo xu per ө xonө
jө fingar, ti sayө voštө,
bөbordө ma qөm ө lonө.

Varөš dөkөtө mi jon o gөl
kuhon ө sөng, nөrma bo fөl!
Bөdөvөstөm, turabostөm,
varөš mi sөr, sayө mi vөr,
qөm dөcerөd [dөcedөrөd], ta bөbum šөl!

Mu ti bөkөtөam, ti bөmurdөam
pur zөmat'e ki fөcurdөam.
Bi tu varөš mi azab'e
vagөrd mi vөr, ta ki zindөam.

Gilon ө varөš, qөm'e dil ө men virsanө
ta dөpөrki, ta cөc ө men duxsanө


Vot o xondөš: Durөk
Piyano: M. Husenzadө



باران گیلان، غم را در دل بیدار می‌کند
تا از خواب بپری، در میان خزه پنهانت می‌کند

تک و تنها به کوه رفته بودم
به یاد آوردم که تا مرا دیدی
راه افتادی و دور شدی
«عزیز من، کجا؟»
«نمی‌دانم
پشت کوه‌ها، به عمق دریا»

قناری خاموش شد
پروانه، کنار گل‌ها
چرخید و پنهان شد
هم‌چون من، دخترک عزیزم

آسمان را ابر سیاه گرفت
خورشید به خانه‌ی پدری‌اش رفت
سایه‌ات از کمین بیرون جهید
مرا با خود به آشیانه‌ی اندوه برد.

باران به جان و تنم (خاک و گل وجودم) افتاد
سنگ کوه‌ها هم‌چون کاه نرم و بی‌ارزش شد
دویدم و عقل از دست دادم
باران بر سرم و سایه در کنارم
غم می‌چینند کنار هم تا از پا بیفتم

من افتاده و خاضع تو هستم، برای تو می‌میرم
زمان زیادی‌ست که افسرده‌ام
بی تو باران عذاب من است
پیش من بازگرد، تا که زنده‌ام.

باران گیلان، غم را در دل بیدار می‌کند
تا از خواب بپری، در میان خزه پنهانت می‌کند

متن و صدا: دورَک
پیانو: م. حسین‌زاده خواندن ادامه